یک پنجره برای من کافیست

در سریال وست ورلد میبینیم که رنج هایی رو بر دوش میزبان ها گذاشتن و میزبان ها به واسطه ی اون رنج ها، در غم و اندوه هستن. اما رنج ها چیزی نیستن جز یه سری کد. رنج ها کاذبن، اما غم و اندوهی واقعی به ارمغان اوردن. وقتی موهای پسرش رو دید گریه کرد، منم گریه کردم. ولی نمیدونم برای غم و اندوه میزبان بود یا برای غم و اندوه خودم و دیگران. تا کی تحمل این همه؟

صدای خودم رو میشنیدم که میگفتم نمیخوام بدونم، من هرگز نمیخوام بدونم. زمان زود میگذره؟ این همه شباهت چه دلیل عقلانی میتونه داشته باشه؟ مطمئنی شباهت بود؟ تکرار تکرار تکرار. کسی که تصمیم سخت میگیره دو بار میمیره. یک بار موقع اتخاذ تصمیم، یک بار دیگه موقع اعلام و اعمال تصمیم. شما چند بار مردی؟ نمیدونم من ریاضی بلد نیستم. گفت مگه از دار دنیا چی میخواست؟ گریه کرد. واقعا گریه کرد؟ نمیدونم. این ستاره ها چطوری اومدن رو زمین؟ چهار پنج شش هفت دوازده سیزده چهارده هفده؛ هفده تا ستاره رو زمین بود. خودم دیدم. قسم میخورم. ستاره ها ظهرها میان رو زمین. نخ هم بهشون وصله. چند قدم مونده؟

داشتم "تظاهرات 96 ایران" رو از ویکی پدیا میخوندم که به قسمت چهره های شاخص رسیدم، نوشته بود "بدون رهبری"، که خب کاملا درسته. فقط اینکه چقدر کارد به استخوون مردم رسیده که در فضای بسته ی کشور و بدون داشتن رهبر، اینطور گسترده راهپیمایی کردن. بیشعور و ستمگر بودن، درد مردم رو ندیدن، نقض حقوق مردم و. از همه کس برنمیاد.

یاد "ن" افتادم. قبلا مطلبی در مورد اتفاقاتی که امروز واسه من رخ داد نوشته بود. اون مطلب رو خیلی دور از خودم میدیدم. درواقع فکر نمیکردم یه روزی به حرفاش برسم ولی رسیدم. دیگه از خواب هایی که میبینم میترسم. از خواب های پریشونی که به وقوع می پیوندن میترسم. حتی اگه به وقوع نپیوندن ترسشون همراه منه. اونقدر گیجم که حتی نمیدونم واکنشم باید چی باشه. شاید غیرمنصفانه باشه اگه خوشحال نباشم. ولی مگه قرار بود من منصف باشم؟

ولی کی میتونه چشم های غمگین و یا اشک آلود دیگران رو ببینه و مغموم نشه؟ آدم یا جونورش هم توفیری نداره. چشم های اشک آلود اون دختره که رو نیمکت نشسته بود. چشم های اشک آلود اون پسره که تایپ میکرد. چشم های اشک آلود شیردریایی و فیل و گربه. کی میتونه غم چشم ها رو فراموش کنه؟